سلسله نشست های آدینه های ادبی در روستای دورودگاه

سلسله نشست­های "آدینه ­های ادبی" ـ به روالِ معمولِ خود ـ روز جمعه با همکاری آقای فرزاد شجاع ساعت 17:45 هشتم شهریورماه 1392 در خانه­ی قرآنِ شهید آوینی دورودگاه برگزار شد.

بر این بنیاد که این نشست هر سه یا چهار جلسه، در فرازِ نخستِ خود میزبانِ یک مهمانِ ویژه می­باشد؛ در این روز آدینه­های ادبی پذیرای آقای حسن سعیدی­فرد با موضوع "نگاهی برتاریخ و فرهنگِ ایرانِ باستان" بود. آقای سعیدی­فرد که دانشجوی کارشناسی ارشد تاریخ گرایش مطالعات خلیج فارس می­باشند، بنا بر اهمیتِ دشتستان و دورودگاه در تاریخِ ایران و مناطقِ جنوب و به منظورِ آشنایی بیشترِ جوانان با تاریخِ دورودگاه، به­ طورِ خلاصه و مفید دوره­های تاریخِ ایرانِ باستان (مادها، هخامنشیان، سلوکیان، اشکانیان و ساسانیان) را برای مخاطبانِ خود معرفی نمودند. به این ترتیب که، پس از بیانِ عللِ روی کار آمدنِ هر دوره، ویژگی­ های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی آن­ ها برشمرده می­شد و پس از آن شخصیت­ های برجسته ­ی هر دوره را معرفی می ­نمودند و سرانجام دلایلِ زوال و سقوطِ آن­ ها. پس از به پایان رسیدنِ سخنانِ سعیدی­فرد، به مدت 15 تا 20 دقیقه پرسش و پاسخ و بحث بینِ مخاطبان و صاحب ­سخنِ برنامه درگرفت که موضوعاتی همچون: چگونگی دولت در دوره­ی اشکانی، فروپاشی امپراطوری ساسانی، ورود اسلام به ایران و اروپا و... به میان آمد.

پس از فرازِ نخست و پیش از فرازِ دومِ سخن از آقای غلامرضا عادلی­نسب به عنوانِ سمبُلِ شعر و شاعری دورودگاه و آقای فرزاد شجاع موفق­ترین شاعرِ دورودگاه (و یکی از برجسته­ترین شاعران استانِ بوشهر در زمینه­ی شعرِ سپید) و حضورِ پیوسته­ی آن­ها در سلسله نشست­های "آدینه های ادبی" سپاسگزاری و تشکر به عمل آمد و از طرفِ "آدینه­های ادبی" و دهیاری دورودگاه هدیه­هایی به آن­ها اعطا گردید.

سپس جلسه واردِ فرازِ دوم خود یعنی عرصه­ ی شعر و شاعری شد. شهسوارِ میدانِ دومِ سخن که همچون روزهای پیشین آقای فرزاد شجاع بودند در خصوصِ چگونگی پیش­بُردِ کلاس و شعرِ شاعران نکاتی را یادآور شدند و پس از آن شاعران به خوانشِ شعرهای خویش پرداختند. طبقِ رسمِ برنامه، پس از خوانشِ هر شعر، دوستان نقد و نظرِ خود را در خصوصِ آن شعر اظهارِ می­ کردند.

در زیر به اشعاری از شاعرانِ "آدینه­های ادبی" دورودگاه نظر می­افکنیم:

"انتــظار"

بسیــــار انتــظار کشیــدم، نیـامدی               

صد گُل برای تـو چیـدم، نیـامدی.

مُردَم برای لحظه­ی دیــدار، بـی­وفــا!                

از بهترینِ یــــار بریـدم، نیـامدی.

مجنون­صفت به بیابان و دشت و کـوه                

انـدَر پــی­ ات بدویـــدم، نیـامدی.

هر چیز می­کشم بُوَد از روزگـــارِ دون               

بگذشت روزگـــارِ پلیدم، نیـامدی.

جورِ رقیب و طعنه­ ی اغیار یک­ طــرف               

بسیــار ناروا بشنیـــدم، نیـامدی.

پیشِ نظـر چو قامتِ زیبات بنگــــرم               

گردد جوان و زنده امیدم، نیـامدی.

رفتی کجــــا تو همــــه آرزوی من؟              

جورِ زمانه هرچه کشیدم، نیـامدی.

هرگـز نمی­شوم ز لذّتِ دیدار ناامیـــد              

هر دَم دهد خیال نویدم، نیـامدی.

چشمت هنــــوز نهانـی دهد امیـــد

بس تلخیِ فراق کشیـدم، نیـامدی.

تا لحظه­های مرگ امید است «عادلی»             

رحمی برای موی سپیدم، نیـامدی.

                             (غلامرضا عادلی­نسب)

میانِ لحظه­ها توقیف می­شوم

تا در روزِ قبل

که از چهار راهِ امروز بگذرم،

در بزنم

پشتِ دقیقه­های کهنه

اکنون می­توانم

از ساعتِ قدیمی بیرون بیایم

و حرف ­ها را بخش کنم

با ـ ران نقطه

سرِ سطر

از تو شروع می­شود

و قدیمی­ترین حرف­ ها

تا تیک­ تاکِ عقربه ­ها

در فصلِ بعد

نیازی به باران نیست

ساعت تقسیم می­شود بینِ سال­ ها

و فاصله ­ها                                                         (فرزاد شجاع)^*

اِی  وِلاتـــی که وِلاتِ خُـم خُــتِ                  

جِـی هِــــزارون آدم  و  مردِ  گُـتِ

اِی وِلاتُــم که "دوروگــه" نومِشِه                

 بینِ رو "سور" و "شِرین" مفهومِشِه

ای  وِلاتُـــــم  مظهــــرِ دل ­پاکیِه                

زندگیمـــون ساده  و  هم خــاکیِه

دُور تــــا دُورِ  وِلاتُـــم  غلــــه ­یِ                

ســور و باغسـونِ وِلات جِـی گلِّه­یِ

تو  وِلاتَــــم پاشِلی هم  خونِمــون               

هم کِپَـر داریم  و  خارخَس بینِمون

خاروخَسّ  و هم صفـایِ مَشکِلـــون               

مالِ مــا باشد، نه مـالِ دیگـــرون

صُب صِدَی آسَک وُ گوشِت ای رِسی              

دِکّلَک ســــی مُـرخ، ای غَلّی هِس

تَمِه ای بو می­خِریــم پی چاسِمـون               

نون نداریم  ما  که تـو دسمالِمـون

تو  وِلاتَـــــم  ای  هُـوا  بـارونیِــه               

شِلّ کیـچــــه کِمّکِــش تا  زونیِـه

تو  چِمَل ای تُرت  بیا  تا  قاوِکــی                

از "دوروگـــه" لاله­یِ تا "دالِکـی"

ای وِلاتُــم ای سِـوَخ جِی خــاکِشِه               

"کاکُلِ" سُوز مِثِّ "مُنگَک" بارشِـه

نَم­نَــمِ بارون و چالَـم  پُــــر  تِشِه               

ای ولاتُـم سی خُم و سی خُت خِشِه

                                                         (علی نوروزی)

دست­هایی که بی­اختیار هنر تراوُش می­کنند

و دامن­هایی که ناگزیر رنگ می­پذیرند

نه آن دست ­ها را کسی قدر است،

و نه دامن­ هایشان را احترام.

ـ تُف بر تو ای "ضحاک" که هنر را خوار می­کنی و جادویی را ارجمند. ـ

پینه­ های دست­ های تو نشانِ هویتِ تاریخی توست.

ای استوار! ای سبز! ای نخل!

دخترانِ فقیرِ روستایی دربه ­در دنبالِ شاخ و برگِ تو،

نه در تِهِ ذهنشان بویِ اُدکُلنِ فرانسه

و نه هوای پاریس.

فقط

و فقط

جنگِ برهنگی است و سیری

برای من و برای سوخته دل و تنِ دخترِ روستایی.                            (علی رادی)

هیـــچ­کس در شهـــرِ ما سـربـازیِ دل را نکرد           

خواستم، امـا، ولی لیــلای من یارا نکرد.

تـا به عُمــــری در  جفای لشکرِ  غم­هــــای او          

هیِ سپَر انداختم، رحمی ولی با مـا نکرد.

جوشنِ صبرم کنون چون برگِ گل در آتش است         

از سنان­های نگـاهش بـــاز هم پَروا نکرد.

تا که سرهنـــگانِ او زنجیــــر بر دستـــم نهَند         

آمدم، اما چه سود، شبخونِ ما سودا نکرد.

شهـــریاران را  چه  غم از حــــالِ ما  افتادگان           

شهــربندش یک اسیرِ عشق را مأوا نکرد.

                                                                                                 (یعقوب فولادی)

نمی­خوابم

حرف می­زنم

 اشک جاری می­شود

جاده مرا گم می­کند

روزها برایم دیدنی نیست

و فریادی گوشم را می ­آزارد

فرعیِ کوچه تکراری است

و زوزه ­ی گرگ­ها به گوش نمی­رسد

بوی خون

ترسم را شعله­ ور می­کند

این روزها

تاریکی دست از سَرَم برنمی­ دارد

دنبالِ نور می­روم

آفتاب را لا به ­لای روزنه ­ها پنهان کرده­اند

درد هایم برای جیرجیرک­ ها تازه نیست

شانه در موهایم خَم می­شود

و خوابم آرزوست                                        (هاشم غلامی دورودگاهی)

"نگاه"

زبان به بند آمده

برای وصفِ گونه­ات،

برای لحظه­های با تو بودنم.

نگاه­های چون خطیب بودنت.

نگاه که می­کنم،

دلم برای تو چگونه آه می­کشد

لبانِ من به روی بوسه­گاهِ تو چنگ می­زند.

صدای قلبِ من پُر از عذاب می­شود

پُر از عذاب­های عاشقانه­ای

که فکرِ آن برای من هزار نعمت است.

بخوان برای من ترانه­ی نگاه را،

که جز تو من نخوانده­ام ترانه­ای.

نگاه کن!

نگاه کن!

که من به بند آمدم برای تو.                                   (حسام حسامی)

*­ این شعر از دفترِ "قشنگ­ترین گناهِ منی" (دومین دفترِ شعرِ به چاپ رسیده از فرزاد شجاع) انتخاب شده است.

**برداشت و کپی از اشعارِ بالا با ذکرِ نامِ شاعر بلامانع می ­باشد و در غیرِ این ­صورت با توجه به موازین و اخلاقِ علمی سرقتِ ادبی محسوب می­شود. از خانه­ی قرآنِ شهید آوینی ـ همراهِ همیشگی "آدینه­های ادبی" ـ و دهیاری دورودگاه که همچنان یاری­ گرِ ما هستند و همچنین سایتِ دورودگاه بسیار سپاسگزارم.

یعقوب فـــــــولادی / دورودگــــاه

شهــــــریورماه 1392 خورشیـــدی

{jcomments on}