برگزاری مراسم بزرگداشت مولانا در روستای دورودگاه + تصویر

بزرگداشت مولانا جلال الدین محمد بلخی ساعت 16:30 روز جمعه 12 مهرماه 1392 خورشیدی با همکاری آدینه های ادبی و خانه قرآن شهید آوینی دورودگاه در ساختمان خانه ی قرآن برگزار شد.

به گزارش پایگاه اصلاع رسانی روستای باستانی دورودگاه در ابتدای مراسم با خوانشِ غزلی از مولانا توسط مجری برنامه آقای ابراهیم باقری حقیقی و قرائت قرآن با صوت علی غلامی آغاز شد. در این مراسم ، نخست غلامرضا عادلی نسب نماینده آدینه های ادبی ، به منظور خیر مقدم به مهمانان و حاضران در برنامه و همچنین چگونگی پیش برد نشست فرهنگی آدینه های ادبی صحبت کردند و چنین گفتند که : قصد ما بر این است که هر فصل از سال یک نشست تخصصی در زمینه ی ادبیات و فرهنگ ایران داشته باشیم . در فصل پاییز به مناسبت بزرگداشت مولانا امروز را گرد آمده ایم و در فصل زمستان نشست شبِ غزل و در روزهای آخر اسفند به مناسبت نوروز نشست نوروز با زبانی و نگاهی دیگر را در برنامه داریم.

در قسمتی دیگر از برنامه آقای یعقوب فولادی سخنان خود را با عنوان «فردوسی یا مولوی؟» آغاز کردند . او به این موضوع پرداخت که برخی با جانب داری از فرهنگ و قوم ایرانی جانبِ فردوسی را می گیرند و در مقابل مولوی را خائن می نامند و عده ای دیگر جانبِ مولوی را می گیرند( به منظور پرداختن به عرفان و مسائل اسلامی ) و فردوسی را دروغ پرداز می گویند و با نگاهی به شاهنامه و مثنوی و نگاهی به جامعه شناختی به دوران فردوسی و مولوی سخن خود را پیش می برند.

وقتی شاهنامه و مثنوی را در کنار هم می گذاریم ، می بینم که هیچ دو کتابی نیستند که اینقدر با هم متفاوت باشند ، و در عین حال از جهاتی با هم شبیه هستند . یکی از شباهت ها این است که هر دو کتاب (شاهنامه و مثنوی ) به طرف شناخت تمدن و فکر ایرانی و قوم ایرانیِ و بشریت حرکت کرده اند . نقطه حرکت هر دو یکسان است،پایان هم یکسان است چون هر دو یک چیز را می خواهند ، و آن گشایش زندگیِ انسانِ ایرانی و رهایی انسان و حل مشکلات آن است. ولی فردوسی و مولوی از دو مسیر حرکت کرده اند. راهی که فردوسی در پیش گرفته با راه مولوی فرق می کند چون در دو جامعه متفاوت و دو تاریخ متفاوت زیسته اند.

در دوره فردوسی ایران هنوز آن حالتِ سر زندگی و امیدش را برای اینکه برسد به یک جامعه متوازن از دست نداده است. در قرن چهارم فرهنگِ ایرانی دنباله همان کاروان ایرانِ باستان است ، ایران برون گرا ، واقع گرا و دارای دیدی آفاتی است.پس در چنین جامعه ای فردوسی سخنگو می شود و با چنین روحیه ای کتاب حماسه های پهلوانی و تاریخ ملی زاده می شود.

مولوی حدود 270 سال بعد از فردوسی کتابش را پدید آورده . این 270 سال تاریخ ایران پر از ماجرا و حوادث است . با آمدن غزنویان و حمله غُزها ، و آمدن سلجوقیان و بعد ها خوارزمشاهیان و سوء سیاست های آنها و حمله مغول ایران و فرهنگِ ایرانی آنچنان تغییر کرد که زندگی درونی و درون گرایی بر زندگی بیرونی وبرون گرایی غالب آمد. انسانِ ایرانی دارای نگاه انفسی شد و دیگر از واقع گرایی خبری نبود . مولوی سخنگوی چنین اجتماع از هم کسیخته ای قرار میگیرد و حماسه عرفانی هم زاده ی این اوضاع و احوال است.

در مجموع مثنویِ این جامعه با شاهنامه ی جامعه ی قبل یک مبارزه را دنبال می کند و در خصوصِ هدفِ خود برابرند. اما شاهنامه مبارزه جمعی است ولی مثنوی مبارزه ی فردی، چرا که عرفان و مولانا به این نتیجه می رسند که بشر در درجه اول باید خودش ، با نفس خود مبارزه کند تا بتواند اجتماع را سالم و به جلو ببرد.

پس راه آنها ( شاهنامه و مثنوی) به دو صورت است و علت هم تغییر مسیر تاریخ ایران و جریان ملی است که پیش آمده است.

پس از آن علی مقدم « نی نامه» (18 بیت اول مثنوی) را به صورت سنتی خواندند و بعد از آن سخنران دوم برنامه مسعود ( محمود) گرگین سخنرانی خود را به چگونگی شگل گیری عرفن در اسلام و ایران اختصاص دادند و به جایگاه مولانا در عرفان ایرانی پرداختند.

مراسم با سخنرانی عبداحسین باقری حقیقی و شعر خوانی تعدادی از شاعران دورودگاه به فرجام رسید.

در این مراسم نصرالله محمدآبادی ، بهرام بهادری، اسماعیل فولادی ، علیرضا سمیری ، امان الله برگستوان ، فرزاد شجاع ، اکبر عبیدی، مسعود فولادی ، کیوان فولادی ، رضا اخلاص کیش ، قاسم بردخونی ، دکتر کریم حیاتی ، علی رادی، فتح الله جاهدین محمدی ، علی نوروزی ، محمد رادی ، امین باقری حقیقی ، فرشاد سمیری ، داوود حمیدی نیا ، امین حسینی ، اسماعیل تقی نژاد ، امان الله کره بندی ، عباس آذر کشت ، محمد مشایخی ، حامد باقری حقیقی ، قاسم باقری حقیقی از جمله شرکت کنندگان در این مراسم بودند.

 {jcomments on}