گزارشی از وضعیت کارگران بتن ریز روستای درودگاه و مشکلات آنها

بامداد روز پنج شنبه خبری بس دردناک برای روستای ما به گوش رسید مبنی بر تصادف یک تریلر با ماشین کارگران بتن ریز روستا که متاسفانه دو جوان رعنا از روستای ما پرکشید و سه نفر جوان دیگر به شدت زخمی شدند .

بازدیدکنندگان گرامی و مسئولین محترم بیایید این حادثه را ریشه یابی کرده و با هم به چندین سال قبل از این حادثه برگردیم . به زمان های مدرسه و نونهالی و کودکی این جوانان بخصوص این دو جوان :

(امیدوارم به قشر زحمت کش معلمان برنخورد چون نوشته حق را می گوید و قصد اهانت و توهین به مسئولین محترم نیست )

در زمان هایی که بعضی از معلمان ما زیاد اهمیتی به درس دادن به دانش آموزان نمی دادند و صرفا دغدغه اصلی آنها گرفتن حقوقشان سر ماه بود . جوان هایی که به نوعی می توان گفت روی آوردن به چنین کارهایی بخش عمده ای از آن بر گردن همین معلمان بوده است . با هم کمی فکر کنیم در زمانی که دانش آموز در روستای ما بسیار بود البته تعداد مطرح نیست چه بسا از پنجاه دانش آموز چهل تا از آن درس و مشق را رها کرده و هیچ کس به آنها نگفت که جوان ، هیجان جوانی تو را فریب ندهد ضررش را در آینده خواهی دید!! معلمانی که شاید آمدن آنها به مدرسه یک عادت روزانه بود و هیچ یک از آنها بجای دادن این همه درس ، درس زندگی به این جوان ها نیاموختند که الان بخواهند با هزار بدبختی و خون دل خوردن و نداشتن امنیت و ایمنی به چنین کارهایی روی بیاوردند . جوان هایی که مجبور بودند از همان دوران کودکی به کار های سخت روی بیاورند .

اما به چند سال بعد که همین دانش آموزان بزرگتر شده و درس و مشق را رها کرده بر می گردیم . در زمانی که دانش آموزان دل خود را به مبلغی کمی که از کار سخت ساختمانی در می آوردند خوش بود و همه به این نیت که اگر درس را رها کنند کار بتن ریزی هست اما نمی دانستند که با رها کردن درس در بلایی به طبع بدتر خواهند افتاد . همه می دانند که شغل اکثر روستاییان ما کشاورزی و کارهای ساختمانی است . و سطح سواد روستا پایین است (البته به قشر دانشجویان برنخورد ، کلی عرض می کنیم ) و این پایین بودن سطح سواد ناشی از نحوه ی آموزش نامناسب در روستا است . دانش آموزانی که وقتی با آنها هم صحبت می شوی در لابه لای صحبتشان می دانی که برای مدرسه رفتن هدفی ندارند و هدف بیشتر آنها همین شغل بتن ریزی است تا جایی که اگر حتی به شوخی به آنها بگویی در آینده می خواهی چه کاره بشوی ؟ می گویند بتن ریز . با آنکه نمی دانند چه سختی هایی در آن است .

اما به چند سال بعد برمی گردیم زمانی که همین جوان ها دیگر متاهل شده و پدر یک خانواده هستند . اما هنوز هم بیکار بوده و شغلی جز بتن ریزی برای خود ندارند . جوانانی که کمتر کسی فکر می کند همگی از شدت کار سخت کمر درد یا پا درد دارند . اگر با آنها هم صحبت شوی همه ابراز پشیمانی کرده و دیگر راهی برای بازگشت ندارند و مجبورند با همین وضع زندگی را ادامه دهند و هیچ مسئولی هم به فکر اینها نیست .

و حالا به سراغ وقوع حوادث می رویم . زمانی که نه من و نه تو و نه هیچ کس دیگر جز خداوند نمی تواند جلوی آن را بگیرد . از کدام جوانان روستا بگوییم که بخاطر این کار آسیب ندیده باشد . از آن جوان متاهلی که سر ساختمان دچار برق گرفتگی شد و خانواده ای بی پدر شد ، از آن جوانی که دستگاه خلاطه باعث کشته شدنش شد و او نیز خانواده اش بی پدر شد . هنوز از کشته شدن جوان زحمت کش و فقیر روستامون که بر اثر برخورد با دستگاه سنگ شکن کشته شد نگذشته بود که خبری بس دردناک تر از آن یعنی کشته شدن دو جوان شاداب روستامون به گوش رسید و بار دیگر فرزندانی از روستا یتیم گردید و صادقانه باید عرض کرد اگر این روند ادامه یابد حوادثی دردناک تر از این خواهد افتاد!! . اما چند سوال!؟ به نظر شما مسئولین ، چه کسی می خواهد فرزند یتیم این خانواده را بزرگ کند !!!!؟ چه کسی خرجی زن و فرزندش را می دهد !!!؟ به نظر شما با این وضعیت موجود اگر فرزند این خانواده یتیم بار دیگر به همین کار روی بیاورد جای تعجبی نیست .

چرا مسئولین ما فکری به حال بیمه این جوانان نمی کنند !!!؟ چرا جلسه ای با دارندگان خلاطه در روستا نمی گذارند ؟ جوانی که با هیچ گونه امنیت و هیچ گونه بیمه و ایمنی جانی به سرکار می رود مطمعنا بعد از وقوع حادثه هیچ مسئولی پیگیر آن نیست چون سودی ندارد ، نهایت بعدش می گویند هیچ گونه بیمه ای نداشته پس تقصیر به گردن او می اندازند .

تا کی ما باید در مراسم تشییع جنازه جوانانمان شرکت کنیم و بگوییم حیف شد چه جوان خوبی بود . کدام مسئول ما تا حالا سر به این جوان ها زده است جوانانی که به قول خودشان می گویند : من جوانی پیرم :

آهای مسئولین شما که از وضعیت بیمه خبر دارید هیچ کارگری در روستا با این وضعیت اقتصادی اش نمی تواند بیمه آزاد پرداخت کند و شرایط بیمه کارگر ساختمانی هم به نحوی است که هیچ کس به دنبال آن نمی رود . چرا جلسه ای با اداره بیمه یا اداره کار نمی گذارید؟ جوانان بیگناه روستای ما تا کی باید در اوج خوشی های زندگی شاهد چنین حوادثی باشند؟

قطعا تجارب جوانان دیروز و نوجوانان امروز روستای درودگاه در کار بتن ریزی ساختمانی در طول سالها کار و تلاش بسیار مفید و قابل توجه است، اما ظاهرا هیچ گونه مدرک و یا تخصصی ندارند! که باید برای آنها دوره های آموزشی رایگان فنی و حرفه ای گذاشت و به آنان مدرک تخصصی داد تا بتوان بدینوسیله قدمی در راه تسهیل خدمات به این قشر بسیار آسیب پذیر جامعه برداشت و حداقل بتوانند با این مدرک بیمه کارگران ساختمانی بگیرند .

در پایان پیشنهاد می کنیم جلسه ای با حضور دهیار و شورای محترم، نمایندگان مراکز آموزشی( پیش دبستانی، دبستان، راهنمایی و دبیرستان)، هیأت های مذهبی و کانون های فرهنگی روستا، بخشداری، صاحبان دستگاه های بتن ریز، نماینده اداره کار و امور اجتماعی، نماینده اداره کل فنی و حرفه ای و... گرفته شود و به این معضل رسیدگی جدی نمایند. این وب سایت وظیفه اخلاقی و اجتماعی خود می داند از حقوق تک تک اهالی روستای درودگاه در زمینه های مختلف دفاع کرده و نسبت به رفع آن اقدام نماید. چنانچه مسئولین روستا توجهی به این معضلات و مشکلات جامعه روستایی ما نیندازند؛ بدون شک وب سایت روستا پیگیر این قضیه در سطح رسانه ملی خواهد شد.